Het is 2017, de jarenlange periode van ernstig ziek zijn komt tot een einde. Mijn liefste vriendin, ongeëvenaard, leeft toe naar haar slotstuk. In dit gedicht besef ik dat het over zal zijn. Op haar allerlaatste dag berustten we beiden dat het zover was gekomen. We wisten dat we alles hadden gegeven. Het gemis, nu in 2024, is minder rouw, maar immer aanwezig.
Wanneer ik de wind
voor jou
anders had kunnen
laten waaien
dan
zou ik het vandaag
nog voor je doen.
Een zacht
lentebriesje
kabbelend mee
door het leven
zou laten
voeren.
Maar nu
ik dat niet kan
laat me dan
een van de bomen zijn
waar jij je aan vast kunt houden
wanneer de storm zal opsteken.
Laten we dan
maar meebuigen
heen en weer
in de wind
totdat
de stormwind
het zou opgeven.
Of,
later,
wanneer het dan echt
niet anders kan
ook mijn takken
zouden breken
in de wind
het op zouden moeten geven
omdat de wind
te hard waait
ook mijn takken
te zwak
zouden blijken te zijn.
Maar wij
dan tenminste
weten
dat alles
is gegeven.
Reactie plaatsen
Reacties