Ik was nogal een tijdjeweinig trouw aan mezelf. De onschuld verloor ik op mijn vierde jaaren al die jaren daarna.Totdat ikmidlife leeftijdtrouw zwooraan wie ik toen had achtergelaten.

Over dat viooltje, dat vast staat, 

Na twaalven zakt hier in dit feestcafe in Rotterdam 

Soms denk ik je te zien

Wanneer haar leven aan een dun zijden draadje hangt

De zaal was stevig gepolariseerd. En samen met de directeur probeerden we te luisteren naar de zorgen. We probeerden echter ook wel de school te beschermen en duidelijkheid te geven over waar de school voor staat. Dat was een helse klus. En bovendien werd ik meer geraakt dan gedacht. Ik gaf er deze woorden aan. 

Ik denk dat ik dit gedicht zo'n 10 jaar geleden heb geschreven, 2014 dus. Het geeft op een aardige wijze aan hoe ik naar geluk zoekende was, probeerde te grijpen en vast te houden. Het heeft heel lang geduurd het te begrijpen en te accepteren dat je niet altijd omringt hoeft te zijn met geluk. Dat geluk er is vanwege de dagen dat het er niet is. Pas dan ervaar je het ten volle. Nog steeds strijd ik wel eens met het zoeken, het proberen vast te houden. Maar dan is er weer dit gedicht. 

Het was nabij Washington, the swamp. Een van die wandelingen waarbij ik verdwaalde en genoot. Bij thuiskomst schreef ik deze woorden.

Het was niet vanzelfsprekend en gemakkelijk om na een leven lang samen de draad weer op te pakken. Bijna vijftig jaar en op eigen benen, in een wereld waarnaar ik verlangde maar die nog niet de mijne was. Na een jaar of twee schreef ik dit gedicht. Het besef kwam dat het beter zou worden, en inmiddels al was geworden. Het is hier dat ik mijn lijfspreuk voor het eerst oppakte. 'Heb lief'.

Dit gedicht schreef ik oktober 2018. Ik weet nog exact waar en hoe, in de duinen. Na het schrijven van dit gedicht, kwam ik een paar dagen later uit de kast. Een heel nieuw begin van een nieuwe episode in mijn leven. 

Het is 2017, de jarenlange periode van ernstig ziek zijn komt tot een einde. Mijn liefste vriendin, ongeëvenaard, leeft toe naar haar slotstuk. In dit gedicht besef ik dat het over zal zijn. Op haar allerlaatste dag berustten we beiden dat het zover was gekomen. We wisten dat we alles hadden gegeven. Het gemis, nu in 2024, is minder rouw, maar immer aanwezig.