Bijna vijftig jaar heeft het geduurd voordat ik besefte dat ik in mijn jonge jaren gediagnostiseerd had kunnen worden. Er was een crisis voor nodig om te beseffen welke diagnose helpend zou zijn geweest om mezelf beter te kunnen begrijpen. Nu weet ik beter, en begrijp ik waar de doordraaiende gedachten vandaan komen. Het is er nauwelijks stil. Al associërend, vooruitdenkend, signalerend. Het is niet eenvoudig de gedachten uit te zetten.
Schrijven is een uitkomst voor me om het te ordenen en daarmee te delen. Het kan anderen inspireren zo heb ik begrepen, het kan mij stimuleren om op andere gedachten te komen en het geeft mij rust.
Nog voor ik voor de tweede keer in mijn leven in het huwelijk treed, realiseer ik me dat ik een stap terug in de tijd zet.Hoewel het leven er nu zoveel anders — en nóg mooier — uitziet, grijp ik met plezier terug naar oude hobby’s. Zoals het schrijven op deze site, bijvoorbeeld.
Als ik haar kamer betreed hoor ik de geluiden van hardwerkende zorgverleners, de stem van mijn moeder klinkt er door heen. De zorgverleners met een geruststellende toon. Ze wordt geholpen met de douchebeurt, ik wacht geduldig op de gang.
Het is een mooie omschrijving van het MBO in een poging om van alle negatieve frames en denkbeelden af te komen. Al doet het natuurlijk ook geen recht aan de andere vormen van onderwijs. Laten we in het streven naar inclusiviteit nu eens naar gelijkwaardigheid streven en de superlatieven en het onderscheid tussen hoog, midden en laag achterwege laten.
Ik schreef het in 2017. Het duurde toen nog twee jaar voordat een arts mij een diagnose gaf. Het had mij geholpen in het beter begrijpen van heel veel dingen die er in mijn leven gebeurden, om die diagnose eerder te hebben gekregen. En het helpt in de relaties om te verklaren waarom er dingen gebeuren die voor anderen wonderlijk aanvoelen.
het is een jaar geleden dat ik mijn laatste post plaatste hier op 'de rest is ruis'. Een jaar geleden en het is weer voorjaar. Tenminste, het voorjaar zit in de lucht. En met het voorjaar krijg ik de aandrang om te schrijven. Alle platforms die ik voorheen gebruikte zijn uit mijn leven verdwenen, onder stimulans van de big-tech-mannen die een ongekende macht hebben gekregen. Ik wil er niets mee te maken hebben.
Het is lang wachten deze grijze grauwe winter. Een drie weken in Latijns Amerika maakt die periode aangenamer maar niet korter. Maar zie de lente ontluiken, aan de singel van Utrecht. Hij is er bijna. Echt.
Ik heb het in mijn agenda gezet. Omdat met de tijd het begrip tijd steeds minder relevantie krijgt. Eén februari 2019 en dat maakt het dus vijf jaar. Die andere datum staat er ook genoteerd. 29 augustus 2017. Twee levensveranderende momenten. En ze zijn nog steeds met elkaar verbonden.