De lontjes zijn kort.

De lontjes zijn kort, dacht ik toen ik vroeg in de ochtend op een nogal niet mis te verstane wijze op de fiets werd toegeschreeuwd. “Steek je hand dan toch eens uit!” 

In principe had de man gelijk, ik had de bocht iets te ondoordacht genomen en vergeten mijn hand uit te steken. De man, ook op de fiets, had echter volgens mij weinig hinder ervaren en kon, komend van de andere richting, net als ik de straat inslaan. De felheid van zijn opmerking verbaasde mij. Alsof hij mij steeds weer betrapte op het niet uitsteken van mijn hand bij deze bocht. Ik kon mij niet herinneren de man eerder te hebben gezien. En bovendien steek ik (bijna) altijd mijn hand uit. Kort lontje, zo vroeg op de ochtend, dacht ik.

De lontjes zijn kort, toen ik onder een van mijn posts op het social platform LinkedIn (een berichtje over het dementieproces van mijn moeder) van een oude bekende las: “dit is niet voor LinkedIn, plaats het op Facebook!” 

Ik ken de man uit een verleden en dacht: wat een kort lontje. Waarom volgt deze man mijn berichten? Wat doet hem verleiden om mij te laten weten wat wel en niet op dat platform hoort te staan? Waarom gooit hij mij niet gewoon uit zijn contacten, zodat hij niet belast hoeft te worden met mijn berichten die hij niet wil lezen en waaraan hij zich ergert? Ik heb hem een handje geholpen en heb hem geblokt.

De lontjes zijn kort, dacht ik over mezelf. Ik had beide opmerkingen, op de fiets en op LinkedIn, van iets oudere mannen dan ikzelf ben, natuurlijk aan mij voorbij kunnen laten gaan. Niet eens aan hoeven te ergeren, zoals zij zich aan mij ergerden deze dag. Mijn vergrijp was het niet uitsteken van een hand in het verkeer en het plaatsen van een liefdevol bedoeld bericht op een sociaal platform.

Ik had het over moeten laten waaien, mijn schouders glimlachend op moeten halen, mijn ergernis over de ergernis geen rol moeten laten spelen.

Wel dacht ik in zijn algemeenheid: we zouden wat liever voor elkaar mogen zijn. En voor jezelf. Glimlachend onze schouders over klein vergrijp kunnen ophalen. Beetje zonnig de dag tegemoet treden, onze mening voor onszelf houden.

Er is al genoeg ruis in de wereld.

Heb een fijne dag.