Ik denk dat ik dit gedicht zo'n 10 jaar geleden heb geschreven, 2014 dus. Het geeft op een aardige wijze aan hoe ik naar geluk zoekende was, probeerde te grijpen en vast te houden. Het heeft heel lang geduurd het te begrijpen en te accepteren dat je niet altijd omringt hoeft te zijn met geluk. Dat geluk er is vanwege de dagen dat het er niet is. Pas dan ervaar je het ten volle.
Nog steeds strijd ik wel eens met het zoeken, het proberen vast te houden. Maar dan is er weer dit gedicht.
Niets
zo ongrijpbaar
als het geluk.
Niet te weten
waar te zoeken.
Niet te grijpen
vast te pakken.
Plots
dan daar
geluk te ontvangen.
Binnen te koesteren
alvorens
het vervliegt.
Nimmer
voor altijd
slechts dat moment.
Geluk
heel even
blijf nog even.
Gelukkig.
Reactie plaatsen
Reacties