Over dat viooltje, dat vast staat,
en Suzanne die je meeneemt.
Hij zong het weer en hij vertelde kleine anekdotes,
hij danste als een teenager.
En hij stond er met z’n vrouw, zijn zoon,
zijn dochter en zijn kleindochter.
Ik heb hem zo vaak meer gezien
altijd in dit theater.
En toen ik deze avond
de allerbeste zitplaats had van al die keren,
realiseerde ik mij al die voorgaande.
En ik besefte dat ik zijn liedjes al vanaf
mijn vroege jeugdjaren beluisterde.
Toen troffen zijn liedjes me al
en zong ik ze met liefde mee.
En ik waande me deze avond
terug in de tijd.
Dat ik hier met zoveel meer mensen
zij aan zij had gezeten.
En toen zong hij ook nog eens
‘Weet je nog’,
Een traan welde op, en nog een,
zij is er inmiddels niet meer,
ook met haar zat ik hier zij aan zij
we kenden samen dit lied van buiten.
Hij zong in alle talen
en eentje in het Spaans.
Nu raakten de woorden
mijn lieve man naast mij, in zijn ziel.
Tranen in zijn ogen,
hij vertelde mij later waarom.
Tachtig jaar jong, is de mooie man op het podium
en zonder politiek te zijn
raakte iedere zin, ieder woord
over de liefde, de gelijkheid
en voor mij
zong hij over en van mijn levensgeschiedenis.
Herman van Veen
over de liefde.
(En toen moesten we Claude en Eva nog bekijken in haar speciale televisieshow)
We hebben lief
in liefdevolle herinnering
herinneringen die onze gedachten
deze avond doorkruisten.
C’est la vie.
Reactie plaatsen
Reacties