het is een jaar geleden dat ik mijn laatste post plaatste hier op 'de rest is ruis'. Een jaar geleden en het is weer voorjaar. Tenminste, het voorjaar zit in de lucht. En met het voorjaar krijg ik de aandrang om te schrijven. Alle platforms die ik voorheen gebruikte zijn uit mijn leven verdwenen, onder stimulans van de big-tech-mannen die een ongekende macht hebben gekregen. Ik wil er niets mee te maken hebben.
Dus ben ik terug, hier op 'De rest is ruis'.
Het is het jaargetijde die mij doet opbloeien, doet opschonen, doet nadenken, doet waarde bepalen. Het is alsof ik de naar binnengekeerde winter van me af wil schudden en wil zeggen 'hier ben ik'. Ik wil het niet van de daken schreeuwen, ik zeg het vooral tegen mezelf. En ik heb me de afgelopen periode sterk afgevraagd naar wie ik het nog meer wil zeggen.
Ik heb heel wat narratieve gedachten uit mijn leven van me af moeten schudden in de afgelopen jaren. Gedachten waarvan ik vond waartoe ik mijzelf moest verhouden. Ik denk zo maar dat veel van mijn leeftijdgenoten die zoektocht doormaken en in mijn geval deed ik er een schepje bovenop door mezelf toe te staan tot mijn ware ik door te mogen dringen.
Ik ben inmiddels zes jaar verder, het zevende voorjaar beleef ik hier in mijn Dorstige Harthuis. En ik ben verder dan ik ooit was, of liever gezegd 'dichter bij dan ooit'.
En in dit voorjaar, in het laatste stukje van de winter, kreeg mijn narratief over vriendschappen en relaties een fijn zetje in de rug.
Ooit las ik over het afsluiten van relaties het volgende:
Een relatie heb je goed af te ronden, dat sluit je af, dat komt niet meer goed. Een vriendschap mag meegaan in de stroom, je hebt geen vaarwel te zeggen, je ziet wel hoe het loopt.
Lang heb ik dat geloofd, maar ik denk inmiddels, na zes jaar, dat mijn werkelijkheid een andere is. En beter nog: nu na zes jaar in dit voorjaar kan ik die waarheid omarmen.
Ik stuurde ze nog eenmaal een berichtje, mijn vriendschappen die zo net zo abrupt als dat ik uit de kast was gekomen uit mijn leven zijn verdwenen. Ik stuurde hen een teken van leven alsof ik nog iets had af te ronden. Ik wilde weten hoe ik me had te verhouden tot mijn verleden.
En ik kwam tot het besef dat zij mij blijkbaar al veel langer hadden verlaten en dat ik ze in deze jaren nog angstvallig in mijn hoofd had laten zitten.
Nu weet ik beter, het kostte me wat tijd.
Ik trakteerde mezelf op bloemen, omdat het leven en nieuwe frisse gedachten gevierd mogen worden.
Vandaag over exact twee maanden stap ik het huwelijksbootje in, met mijn liefste lief.
En de rest is ruis.
Dag mooi verleden, hallo fijne lieve toekomst.
Reactie plaatsen
Reacties