Ik schreef het in 2017. Het duurde toen nog twee jaar voordat een arts mij een diagnose gaf.
Het had mij geholpen in het beter begrijpen van heel veel dingen die er in mijn leven gebeurden, om die diagnose eerder te hebben gekregen. En het helpt in de relaties om te verklaren waarom er dingen gebeuren die voor anderen wonderlijk aanvoelen.
In mijn nieuwe leven is er geen boomgaard meer om tot rust te komen. Gek genoeg zoek ik het op die momenten in een cafe om de hoek, Het geroezemoes van de gasten om mij heen brengt mij een aangename rust.
2017.. en ik omschreef het als volgt:
Terwijl ik met m’n draaistoel draai
Vraagt ze mij er mee te stoppen
Ik stop met draaien en merk dat mijn voet, rustend op mijn knie, kleine beweginkjes maakt.
Ik hoor een zucht en besluit naar de zolder te gaan.
Mijn niet te verdringen verlangen naar beweging zet ik om in iets nuttigs, de strijk.
Na de strijk de doos met boeken die nog een plek in de kast moest krijgen.
Een onhandige actie, want zoveel boeken geven weer zoveel gedachten. En daar was al geen gebrek aan. Dit boek gekregen van hem, dit als afsluiting van een project, zoveel verhalen. Hoeveel verhalen kan een mens verdragen?
Ik trek m’n spijkerbroek uit en wissel hem om voor iets gekleeds. Ik stelde voor om m’n schoonouders te bezoeken. Ik heb n omgeving nodig waar de kalmte is. Kabbelend zonder diepgang. Ondertussen drukt er een stroom aan tranen tegen mijn huig en beweegt mijn been onophoudelijk zodra ik weer een andere plek in mijn overzichtelijke kamer heb gevonden.
Everdingen, polder en boomgaard.
Eens kijken of dit mijn hoofd en benen tot stilstand kan brengen.
....
Een paar uur later en het klopte. Mijn verwachtingen kwamen uit. Het kabbelde heerlijk. Mijn schoonzussen bespreken de successen van hun kinderen. De koolmezen in de boomgaard vliegen hun vogelhuisje in en uit. Een kopje thee, een glaasje wijn. Ik merk dat mijn lijf samen met mijn gedachten in een heerlijke ruststand is gekomen.
Reactie plaatsen
Reacties